Hipotansiyon Atağı: Bir Günü Unutulmaz Kılan An
Hayat bazen o kadar hızlı geçiyor ki, sanki her şey yerli yerindeymiş gibi hissediyorsun. Her şey yolunda, ama bir sabah, her şey bir anda değişebiliyor. İşte o sabah, Kayseri’deki o sakin evimde, kafamda ne kadar karamsar düşünce olsa da bir şeyler farklı oluyordu. O gün sabah, o kadar normaldi ki. Sonra, beklenmedik bir şey oldu ve günüm asla eski gibi olmadı.
Sabahın İlk Işığında, Her Şey Yolunda Gibiydi
Kahvemi içmeye başlamıştım. Sabahın ilk ışıkları pencerenin kenarına düşerken, evin içi hala soğuk, ama beni saran bir sıcaklık vardı. Uzun zamandır gündüz saatlerinde bu kadar huzurlu hissetmemiştim. Bugün, güne başlamak her zamankinden farklıydı. Ama bir şey vardı. Bir his, içimde bir şeylerin eksik olduğunu söyleyen bir his.
O an, her şeyin sıradan olmasını beklerken, kalbimde aniden bir ağrı hissettim. Sanki bir şey düzelmek istemiyor gibiydi. Ama bu fiziksel bir şey değildi, daha çok içimde bir belirsizlikti. Hemen kalkıp yataktan doğruldum. Ama işte o an, vücudum bana başka bir şey anlatmaya başladı.
O Kötü His: Hipotansiyon Atağının İlk Belirtileri
Başlangıçta, basit bir şeymiş gibi hissettim. Ayaklarım biraz ağırsızdı, vücudum sanki bir şeyler eksikmiş gibi davranıyordu. Hemen salondaki kanepeye oturdum. Hava kararmaya başlamıştı ve başımda biraz hafif bir zonklama hissi vardı. “Tamam, biraz dinlenirim, geçer,” diye düşündüm. Ama zaman geçtikçe, başımda o ağrı bir kat daha arttı. Vücudum sanki bana, “Bir dur, bir şeyler yanlış!” diye bağırıyordu.
Bedenim beni dinlemiyor gibi hissediyordum. Birden, çok hızlı bir şekilde gözlerim kararmaya başladı, dizlerim neredeyse titremeye başladı. Tam o anda, hipotonik bir atak geçirdiğimi fark ettim. Hipotansiyon, kan basıncının aniden düşmesi, vücudumun kendisini dengede tutamaması demekti. Gözlerim iyice kararmıştı. O kadar belirsizdi ki, ne olduğunu anlamadım bile. Tüm dünya dönüyor gibi hissediyordum. O an bir şeyler eksikti, tıpkı bu şehirdeki soğuk, gri hava gibi, her şey düzensiz, yerli yerine oturmamış gibiydi.
Bir Dakika, Bir Anlık Korku ve Kararsızlık
İşte o an, korkunun en saf halini hissettim. Ayakta duracak gücüm yoktu, başım dönüyordu ve vücudumun kontrolünü kaybetmeye başlamıştım. Solduğum o soğuk duvarları izlerken, ellerim titremeye başladı. Herhangi birine söyleyemedim. “Bu kadar basit olamaz, ben sadece biraz uyuyacağım,” dedim ama aslında içimden çok daha fazlasını hissettim. Yavaşça kanepeye uzandım. Hiçbir şey yapamıyordum.
Bir an, kendi bedenime yabancılaştım. O kadar zayıf, o kadar çaresiz hissettim ki… İçimde bir yerlerde bir umutsuzluk vardı. “Neden bu kadar savunmasızım? Ne oldu bana?” diye düşündüm. Hipotansiyon atağı, aslında basit bir şey gibi gözükse de, o an o kadar ağır ve korkutucuydu ki… Başka birinin buna nasıl dayanabileceğini, hayatını nasıl sürdürebileceğini düşündüm. Neredeyse gözlerim kapanacak gibi oldu. Ama işte bir şey vardı: Umut. Küçük bir ışık, içimde bir şeylerin tekrar düzelmesi için bir umut ışığı.
Bir Adım Daha Atmak: Durumun Farkına Varırken
Birkaç dakika sonra, başımın üzerindeki ağırlık hafiflemeye başladı. Gözlerimden kararma gitmişti. Hipotansiyon atağının etkileri geçmeye başlıyordu. O an, vücudumun bana ne kadar bağımlı olduğumu bir kez daha fark ettim. Vücudumun bana verdiği uyarıları dinlemeliydim. Zihnimdeki karamsar düşünceler, yavaşça yerini daha net bir farkındalığa bırakıyordu. Evet, bu korkunçtu, ama geçebilirdi. Sadece biraz zaman, biraz dinlenme gerekiyordu. Ve belki de daha fazla dikkat.
O an, başıma gelen bu şeyin küçük bir sinyal olduğunu fark ettim. Belki de hayatıma daha dikkatli bakmam gerekiyordu. Bu gibi anlar, insanın bedenine ve ruhuna ne kadar yabancılaştığını hatırlatıyor. Sadece bir anlık bir zayıflık, bedensel bir çöküş değil, aynı zamanda içsel bir yeniden yapılanma çağrısıydı.
Sonraki Gün: Bir Ders Almak
O gün, sabah saatlerinden geceye kadar geçen sürede, bedenimle yeniden tanışmıştım. Birçok şeyi fark ettim: Vücudumun bana ne kadar çok ihtiyacı vardı, duygusal ve fiziksel olarak. O günden sonra, hipotonik bir atak geçirmemin bana öğrettiği şeylerden biri de, sağlığın ne kadar kırılgan olduğuydu. Küçük bir aksilik, bir kayma, hayatın akışını ne kadar değiştirebiliyordu.
Ama umutsuz değildim. O gün bir şeyi öğrendim: Hayat bazen bizi zorlar, ama kendimize dikkat etmezsek, ne kadar kuvvetli olursak olalım, her şey sarsılabilir. Hipotansiyon atağı gibi basit bir şey bile, hayatın ne kadar kırılgan olduğunu gösteriyor. Bunu artık unutmayacağım.